Maria urodziła się 17 marca 1914 roku na Sardynii we Włoszech, w małej miejscowości Dorgali, w rodzinie pasterskiej. Maria miała typowy charakter ludzi tamtej miejscowości – była uparta i miała własne zdanie, lecz charakteryzowała się wiernością i dokładnością w wypełnianiu obowiązków. Była posłuszna, choć pozornie nie chciała wykonywać próśb i poleceń. Mówiła „nie”, ale po chwili i tak robiła to, co jej zlecono.

W wieku 18 lat, prawdopodobnie z powodu śmierci siostry, Maria kompletnie zmieniła swe życie i stała się nie do poznania: poskromiła swoje wybuchy gniewu i inne negatywne cechy charakteru, stała się zamyślona i poważna, zaczęła zwracać uwagę na modlitwę, praktyki religijne i wykonywanie konkretnych dzieł miłosierdzia; zapisała się również do Akcji Katolickiej.

W wieku 21 lat, idąc za wskazaniem kierownika duchowego, wstąpiła do klasztoru trapistek w Grottaferrata, niedaleko Rzymu. Jej życie w klasztorze podporządkowane było dwóm kwestiom: pierwsza to dziękczynienie za Boże miłosierdzie i powołanie, jakim ją obdarzył Bóg, wzywając ją do całkowitej zależności od Niego (Maria lubiła porównywać się do syna marnotrawnego). Druga kwestia to odpowiedź na łaskę powołania, wyrażająca się w gorliwej modlitwie i ciężkiej pracy.

O jej pierwszych dniach pobytu w klasztorze zaświadczyła jej opatka, Matka Pia Gullini: „Prawie nic nie mówiła, ale jej dar całkowity z siebie, jej uległość upragniona, spokój, równowaga, pokorna wdzięczność, najczystsze uczucie: wszystko to można było odczytać w jej oczach”. Po ukończonym nowicjacie Maria Gabriela złożyła śluby zakonne. O swoim doświadczeniu pisze w liście do Mamy: „Radość, której doświadczyłam i czuję wciąż jest nie do opisania. Świat nie może dać tych radości i dlatego też ich nawet nie rozumie. Tylko Jezus może dać odczuć duszom radości ukryte, które pozwalają zapomnieć trudy wygnania ziemskiego i rozpalają w duszy coraz mocniej pragnienie Raju. Tych radości nie można wyrazić słowami, tylko ten, kto ich doświadcza wie, czym są. Wcześniej zawsze się bałam, że mnie odeślą z klasztoru i że pragnienie bycia całkowicie dla Jezusa rozwieje się, lecz teraz jestem pewna, iż pozostanę na zawsze w domu Pana i dlatego też moja radość jest ogromna”. Obawa Gabrieli, że zostanie odesłana z klasztoru, była spowodowana tylko i wyłącznie myślą utraty przeogromnego szczęścia, którego doświadczała w życiu klasztornym. Po ślubach zakonnych wyzbyła się obaw i mówiła Bogu: „Teraz działaj Ty we mnie i przeze mnie!”.