Strona główna Sanktuarium Odpusty mogilskie (14-21 września) Odpusty mogilskie 2005-2010 Homilia J. Em. Ks. Kard. Mariana Jaworskiego, metropolity lwowskiego, podczas sumy odpustowej (17 X 2006 r.)
Homilia J. Em. Ks. Kard. Mariana Jaworskiego, metropolity lwowskiego, podczas sumy odpustowej (17 X 2006 r.)
(fragmenty, tekst nieautoryzowany)

Kto chce pójść za Mną, niech weźmie swój krzyż i niech mnie naśladuje - tymi słowami wypowiedzianymi do apostołów Pan Jezus "nie kupuje" dla siebie ludzi, obiecując im wygodne życie, sukcesy, bogactwo, karierę. Każdy, kto chce iść za Jezusem, dla którego ideałem życia jest wcielony Syn Boży, wezwany jest do dźwigania swego krzyża, tzn. tych wszystkich doświadczeń, wyrzeczeń, cierpień aż po śmierć naśladując Jezusa, który był posłuszny aż do śmierci. To wymaganie Jezusa może zrażać ludzi i faktycznie zraża tych, którzy razem z Nim nie chcą dzielić swego krzyża. Można dobierać różne argumenty i mówić, że się nie wierzy, ale u podstaw leży jedno: Nie chcę przyjąć krzyża razem z Jezusem. Tak było, moi drodzy, od samego początku. Kiedy Pan Jezus mówił do apostołów o swoim cierpieniu, które ma nań przyjść i o krzyżu, Piotr wystąpił przeciwko Jezusowi: Nigdy to na Ciebie nie przyjdzie; jak mówi ewangelista Marek: Zaczął upominać Jezusa. On lepiej wie. I Pan Jezus musiał go bardzo surowo skarcić. Moi drodzy, nazwał go szatanem, tym, który nie rozumie tego, co jest Boże.


I tutaj dotykamy tego, co jest najistotniejsze: Na czym polega nasza wiara w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela? Uwierzyć w Niego to uwierzyć w Ukrzyżowanego, to uwierzyć w Jego krzyż i w Jego zbawczą moc, czyli "w Jego chwałę i wywyższenie", jak poucza święty Andrzej z Krety. To dzisiaj obchodzimy święto Podwyższenia Krzyża Świętego, święto, które mówi, że krzyż jest Chrystusa, jest Jego chwałą i wywyższeniem. Tak, bo krzyż Jezusa i nasz krzyż, który mamy wziąć razem z Nim, moi drodzy, różni się od wszystkich cierpień i krzyży bez Niego. Wszystkie inne cierpienia bez wiary w Jezusa Ukrzyżowanego oznaczają w końcu bezsens. Po co żyć, jeżeli nieszczęścia, które są w ciągu życia, a potem śmierć mają przekreślić wszystko, pełnię naszego bycia. Po co? Ale cierpienie, krzyż Chrystusowy jest czymś innym - to on przeprowadza nas z powrotem do pełni bycia, do szczęśliwego życia z Bogiem, który - jak zapowiada - otrze każdą łzę. Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć? - powie Pan Jezus do uczniów idących do Emaus, którzy byli pogrążeni w ogromnym smutku, przeżywając śmierć Pana Jezusa. Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wyjść do swojej chwały, ażeby dostąpić tego wyjątkowego wywyższenia krzyża? Na czym polega różnica pomiędzy cierpieniem, pomiędzy krzyżem poza Chrystusem, bez wiary w Niego, a z Chrystusem? Cierpienie z Chrystusem, moi drodzy, leży na drodze wierności przykazaniom Boga. Chrystus - jak pisze autor Listu do Hebrajczyków w cytowanych już słowach - był posłuszny Bogu aż do śmierci krzyżowej. Cierpienie poza Chrystusem to cierpienie, które swoje korzenie ma w nieprzestrzeganiu woli Boga. Utrata raju, pełni szczęścia życia z Bogiem, to następstwo nieposłuszeństwa Jego woli. I dzisiaj, moi drodzy, zawsze tak zresztą jest, że wiele zła, wiele nieszczęść ludzkich, które można by ominąć, leżą w tym, że człowiek nie chce całkowicie być posłusznym woli Bożej, woli Jezusa Chrystusa. Moi drodzy, wspomnijmy tylko o tym wielkim nieszczęściu, na które cierpi wielu, wielu ludzi, które nosi imię "choroba AIDS", ażeby dostrzec: Gdzie leży źródło tego wszystkiego, tego nieszczęścia ludzkiego, które dotyka samych chorych, ale tak samo ich najbliższe otoczenie? Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wszystkich ludzi, a więc i tak samo i tych biednych chorych trzeba otoczyć wielką miłością, pomagać im żyć, leczyć ich, ale równocześnie, moi drodzy, trzeba otwarcie powiedzieć: Jedyna droga, prawdziwa droga to wierność także Panu Bogu, gdy chodzi o szóste i dziewiąte przykazanie Boże. Ja wspomniałem tylko to jedno, ale każdy z was może łatwo zauważyć, ile właśnie nieszczęścia, ile cierpienia poza Jezusem jest właśnie dlatego, że człowiek odszedł od Niego. Krzyż Chrystusa jest drzewem posłuszeństwa, jest tym drzewem, które nie rodzi zatrutego owocu, ale które prowadzi do chwały Ojca. Są przykłady, moi drodzy, gdzie nieszczęścia rozwodu dotknęły małżeństwo: jedna strona zostawiła drugą w imię szukania własnego szczęścia, ale po latach, co nieraz (duszpasterze) możemy stwierdzić - ten, który szukał siebie poza Chrystusem, stał się rozbitkiem życiowym.

Moi drodzy, nam trzeba stale z głęboką wiarą wpatrywać się w Chrystusa Ukrzyżowanego. Wpatrywać się. Pamiętamy miniony okres, kiedy sprzed oczu ludzi chciano usunąć krzyże - i usuwano je. Usuwano je między innymi ze szkoły; usuwany jest także ze sal szpitalnych. Dlaczego? Czy człowiek w nieszczęściu, który spotyka krzyż Chrystusa Pana, nie czerpie w nim mocy? Wtedy ten krzyż nie jest dla niego zgorszeniem. Pozwólcie, że przytoczę jeden tragiczny przykład: Przed kilkudziesięciu laty młoda kobieta miała rodzić dziecko. W tej sali porodowej, do której przybyła, znajdował się jeszcze krzyż. Zażądała, ażeby ten krzyż usunąć - "Jak jej dziecko się urodzi, niech nie widzi krzyża!". Nie było rady - krzyż musiano usunąć. Dziecko się urodziło, ale żądanie matki zostało wysłuchane albo spełniło się w tragiczny sposób: dziecko urodziło się niewidome, już nigdy nie mogło oglądać krzyża. Moi drodzy, nam trzeba stale wpatrywać się w krzyż, przychodzić także i tutaj, ażeby z tego krzyża czerpać nie smutek, ale światło i moc; światło, że moje cierpienie z Chrystusem ma nadprzyrodzony sens, jeśli tylko ono jest z Chrystusem. Co więcej, ono uzupełnia - jak pisze św. Paweł - braki cierpień Chrystusa, jest udziałem w Jego zbawczym działaniu. Stanowi źródło mocy, by dźwigać swój krzyż z Chrystusem.

Pozwólcie, że powiem tutaj coś z własnych przeżyć. W 1967 roku przeżyłem wypadek kolejowy, jadąc głosić rekolekcje dla kapłanów. Wypadek miał miejsce pod Działdowem. Straciłem, jak łatwo zauważyć, lewą rękę. Po odpowiedniej amputacji zostałem przewieziony tutaj do Szpitala w Nowej Hucie, gdzie ordynatorem był (wielu znany) doktor Deszcz. I wtedy, kiedy już mogłem chodzić, miałem na tyle sił, po południu dane mi było z oddziału chirurgicznego iść tutaj do ojców cystersów i przed Ukrzyżowanym Jezusem celebrować w kaplicy Mszę świętą. Składając bezkrwawą Ofiarę Eucharystyczną włączyłem w Nią swój krzyż, ale tak samo zawierzenie i moc. I to właśnie także umocniło mnie, ażeby ten krzyż, który był mi dany, żeby przyjąć i ażebym dalej umocniony mógł pracować przez jeszcze wiele lat w Kościele dla dobra ludzi.

Dziękuję bardzo Ojcu Opatowi, Ojcu Przeorowi, Ojcom Cystersom za zaproszenie mnie do sprawowania dzisiaj Mszy św. i wygłoszenia kazania. Kiedy otrzymałem to zaproszenie, jak sami dobrze rozumiecie zapewne, nie mogłem odmówić. Nie mogłem odmówić Ukrzyżowanemu Chrystusowi, który mnie po tym wielkim doświadczeniu tutaj umacniał. Wtedy lepiej rozumiałem Jego krzyż. I sprawił, że i tutaj dzisiaj mogę być i mogę dalej posługiwać.

Moi drodzy pątnicy, przychodźcie stale tutaj do Ukrzyżowanego. Umacniajcie w ten sposób swoje prawdziwe życie w wierze, okazywane posłuszeństwo Bogu przez wierne dźwiganie swego krzyża nie samotnie, ale z Chrystusem Panem. Przychodźcie tutaj, byście kiedyś umocnieni tym krzyżem razem z Chrystusem Ukrzyżowanym dostąpili chwały zmartwychwstania. Amen.