Życie sługi Bożego Rafała Arnáiza Baróna, oblata Zakonu Cystersów Ścisłej Obserwancji, zmarłego w wieku zaledwie 27 lat, jest niezwykłym – zwłaszcza w naszej epoce – przykładem dążenia do świętości przez życie kontemplacyjne. Uro­dzony 9 kwietnia 1911 r. w Burgos (Kastylia) w zamożnej rodzinie mieszczańskiej, obdarzony licznymi talentami, przerwał studia na wydziale architektury na uniwersytecie w Madrycie, aby w styczniu 1934 r. zostać postulantem, a następnie nowicjuszem w klasztorze trapistów San Isidro de Duenas. Normalną drogę formacji i życia zakonnego zamknęła przed nim choroba. Po pierwszym roku nowicjatu zapadł na cukrzycę, która już w kilka miesięcy później zmusiła go do tymczasowego powrotu do domu i uniemożliwiła mu złożenie ślubów wieczystych. Żył w klasztorze jako oblat aż do śmierci w kwietniu 1938 r.

Najbardziej wyrazistą cechą jego duchowości było pragnienie współuczestnictwa w tajemnicy Krzyża przez cierpienie, utożsamienie się z Ukrzyżowanym, głębokie życie modlitwy i obcowanie z Chrystusem w Eucharystii. Otwarty na rzeczywistość swoich czasów – ostatnie lata jego życia przypadły w okresie wojny domowej w Hiszpanii – ofiarował swoje cierpienie za trzydziestu zakonnych współbraci, którzy zostali powołani do wojska: żaden z nich nie odniósł obrażeń i wszyscy powrócili do klasztoru.

Świadectwem duchowej dojrzałości, jaką osiągnął w tak młodym wieku, są jego liczne pisma ascetyczne. Rafał opisuje w nich rzeczywistość życia wewnętrznego, poznaną dzięki osobistemu doświadczeniu, z wnikliwością i precyzją, która zdumiewa znawców, jako że autor nie miał żadnego formalnego wykształcenia teologicznego. Pisma te zyskały wielki rozgłos w Hiszpanii i rozbudziły pragnienie naśladowania drogi Rafała. Zwłaszcza dla ludzi młodych stał się przykładem pełnej miłości i bezwarunkowej odpowiedzi na Boże wezwanie. «Tylko Bóg!» – powtarzał często w swoich pismach duchowych.

Dekret o heroiczności jego cnót został promulgowany 7 września 1987 r. Beatyfikowany w Rzymie 27 września 1992 roku przez papieża Jana Pawła II. Kanonizowany w Rzymie 11 X 2009 r. przez papieża Benedykta XVI. 

Tekst na podstawie: „L’Osservatore Romano, wydanie polskie” 11 (147)/1992, s. 7-9.